Ilja Gort zet kroon op smaakvolle ALV
Met relaxte tred, getooid met alpinopet en de puntsik eigenwijs vooruit wijzend, stiefelt Ilja Gort richting het podium. Bert Gadellaa heeft hem zojuist aangekondigd als de man van vele talenten. Toch bleken zijn succes als reclamecomponist en auteur zijn nieuwsgierigheid niet te kunnen bedwingen. Dus koos Ilja voor een wijngaard in Frankrijk die hij ‘La Tulipe’ doopte. Het merk haalde de schappen van Albert Heijn. Net als recent ‘Slurp!’ dat deed. Deze avond nam hij ons mee in zijn wondere en vaak droogkomische wereld. Sommigen zouden zeggen, die van bloed, zweet en tranen. Ilja hield het op het doorgronden van het ambacht en de Franse mentaliteit.
“Er wordt een hoop geluld over wijn. Fransen zijn daar meesters in. Die hebben het over ’terroir’, zijnde de combinatie van natuurlijke factoren als klimaat, aarde en bezonning. Maar de grootste overwinning die je als buitenlander kunt boeken, is die op de Fransen zelf. Als een loodgieter zegt ‘ik kom morgen’, bedoelt hij: ‘ik kom morgen niet’. De taal leren? Zinloos. Er zijn twee dingen die je moet onthouden. Dat is één: ‘C’est un temps de merde!’, vrij vertaald: ‘het is kutweer’ en twee: ‘Ils sont fous!’, waarmee de Fransman iedereen buiten zichzelf degenereert. Trek vervolgens de schouders op, draai je handpalmen open en laat rustig een ‘scheetje’ uit je mond komen, et voila: ‘je bent ingeburgerd’.
Wijn is een ambachtelijk product. Na groei, bloei en oogst volgen het persen en het rijpen op eiken vaten. Je bent zo twee jaar verder en dan maar hopen dat het smaakt. Als je je bedenkt dat die 750 euro per stuk kosten en er elk jaar zo’n 20 vernieuwd moeten worden vergt dat best een investering. Dit nog los van de seizoenswerkers. Inmiddels zit ik ruimschoots tot na mijn dood aan de Rabobank gekluisterd.
Ondernemen doe wat mij betreft niet voor de centen, maar voor de lol. Alleen daar wordt jijzelf en dus de wereld beter van, toch? Naast La Tulipe ligt inmiddels ook Slurp! in de vakken. Wijn moet je slurpend proeven. Dat spul moet zuurstof hebben, chambreren, ademen. Ik ben inmiddels ‘gedeformeerd’, ik drink alleen nog maar slurpend. Een wijn is lekker, of niet. Afhankelijk van wat je er bij eet soms.
Maar de kunst in een restaurant is het vooral om te ruiken, walsen en de kleur te beoordelen. Vooral het drinken zolang mogelijk uitstellen en heel ingewikkeld kijken. Je hebt er mafkezen bij die het kurk door het zink heen trekken. Pure mishandeling. Gelijk terugsturen dat soort gasten.”
Ilja houdt van ongecompliceerd. Doet nog een ‘radiointerview’ tussendoor, vertelt dat metalen schroefdoppen soms ook ‘kurk’ hebben en wat de kracht is van cadeautjes. We krijgen dus een lekker flesje mee.
Over marketing en innovatie zegt Ilja: “Het is allemaal niet zo heel moeilijk in deze business. La Tulipe was eerst een rosé. Daar was niemand toen mee bezig. Dan ben je anders. Ook internationaal breken we door, liggen we ineens bij Sainsbury’s. Maar het oog wil ook wat. Maak een mooi etiket of druk op de fles, zoals bij Slurp! Voor 3,50 euro is dat er vooral één om op te zuipen, uit te pissen en een nieuwe te kopen.” Dat is krasse taal, maar zoals reclamegoeroe Bill Bernbach ooit zei: ‘Er is niets sterker dan de waarheid’. En belangrijker: het oogst succes!
Tekst: Bert van Weert
Foto’s: Peete van Spankeren
